Historia odgromników

Na terenach, które później stały się Stanami Zjednoczonymi, spiczasty piorunochron, zwany także atraktorem piorunów lub prętem Franklina, został wynaleziony przez Benjamina Franklina w 1752 roku w ramach jego przełomowych badań nad elektrycznością. Chociaż Franklin nie był pierwszym, który zasugerował korelację między elektrycznością a błyskawicą, był pierwszym, który zaproponował wykonalny system testowania swojej hipotezy. Franklin spekulował, że za pomocą żelaznego pręta zaostrzonego do pewnego stopnia „Myślę, że ogień elektryczny zostałby cicho wyciągnięty z chmury, zanim zdążyłby zbliżyć się na tyle blisko, aby uderzyć”. Franklin spekulował na temat piorunochronów przez kilka lat, zanim zgłosił swój eksperyment z latawcem.

W XIX wieku piorunochron stał się motywem dekoracyjnym. Piorunochrony ozdobiono ozdobnymi szklanymi kulami (obecnie cenionymi przez kolekcjonerów). Ozdobny wygląd tych szklanych kulek został wykorzystany w wiatrowskazach. Głównym celem tych kulek jest jednak dostarczenie dowodu uderzenia pioruna poprzez rozbicie lub upadek. Jeżeli po burzy okaże się, że brakuje kulki lub jest ona uszkodzona, właściciel nieruchomości powinien sprawdzić budynek, pręt i przewód uziemiający pod kątem uszkodzeń.

W metodzie rzekomo zapobiegającej uderzeniom pioruna w statki i inne obiekty czasami używano kulek z litego szkła. Pomysł był taki, że szklane przedmioty, które nie przewodzą, rzadko są uderzane przez piorun. Dlatego też, głosi teoria, musi być w szkle coś, co odpycha błyskawice. Dlatego najlepszą metodą zapobiegania uderzeniu pioruna w drewniany statek było zakopanie małej, solidnej szklanej kulki w czubku najwyższego masztu. Losowe zachowanie pioruna w połączeniu z błędem potwierdzenia przez obserwatorów sprawiło, że metoda zyskała dużą wiarygodność nawet po opracowaniu morskiego piorunochronu, wkrótce po początkowych pracach Franklina.